Rozdział dziesiąty

Z Porshe wysiada starszy ode mnie mężczyzna, być może w zbliżonym wieku do pani Smith. Jego ciemne włosy zaczynają powoli siwieć. Ma na sobie dżinsy i kurtkę. Zastanawiam się, czy nie jest mu za gorąco.

- Pan Clowes - uśmiecha się do mnie i podaje mi dłoń. Ściskam ją serdecznie.

- Suzanne Collins - przedstawiam się i wsiadam do samochodu, kiedy pan Clowes otwiera mi tylnie drzwi.

Wewnątrz nie ma Justina, ale mimo to i tak jestem niezdrowo pobudzona. Siedzę w jego samochodzie. O ile należy do niego, a nie do kierowcy. Dotykam palcami ekskluzywnej skóry na obiciu siedzenia. Jest wspaniała. To głupie, ale rzeczywiście zachwycam się tymi siedzeniami i wnętrzem.

Pan Clowes jedzie szybko. Wjeżdża na autostradę i mknie przed siebie. Myślę o Justinie. Wysłałam mu tylko email, a on od razu zadzwonił i jeszcze zamówił wizytę, bym nie musiała jechać do własnej przychodni i czekać niewiadomo ile.

Wjeżdżamy do Central Parku. No tak, jak lekarz, to już w centrum. Pan Clowes parkuje na parkingu przed wysokim, kilkunastopiętrowym budynkiem. Jest cały ze szkła. Wysiadam, jeszcze zanim pan Clowes zdąży otworzyć mi drzwi od zewnątrz. Zadzieram głowę wysoko i patrzę na przychodnię.

- Pani lekarz jest na piętnastym piętrze - wyjaśnia kierowca. - Nie wiem, gdzie czeka pan Bieber...

- Dziękuję - przerywam mu i chcę odejść, ale zatrzymują mnie jego słowa.

- ...ale mimo wszystko proszę na niego uważać. On nie jest bezpieczny.

Po tym pan Clowes chowa się z powrotem w Porshe i odjeżdża. Stoję oniemiała. Justin niebezpieczny? Co to dokładnie oznacza? Nie mogę rozgryźć, ale nie mam na to czasu.

Idę po rozległych schodach wprost na szklane drzwi, które rozsuwają się na mój widok. Jestem w jasnym holu. Białe ściany, białe kanapy, recepcja z ciemnobrązowym blatem. Na przeciwko mnie są windy. Ruszam w tamtym kierunku. Piętnaste piętro. Wow.

- Przepraszam! - słyszę głos nadbiegający z lewej strony. Odwracam się i widzę młodego mężczyznę w okularach i garniturze. Macha do mnie ręką, chcąc zatrzymać. - Nie zapisała się pani w recepcji.

Och? Niby co teraz?

Podchodzę do niego.

- Jestem Suzanne Collins. Przyszłam bo... Eee... - bąkam. - Pan Justin Bieber mnie prosił.

Chłopak podnosi wysoko brwi i głowę. Dziwnie mi się przygląda.

- Proszę chwilę zaczekać - mówi i podchodzi do jednego ze stanowisk w recepcji. Rozmawia z młodą kobietą. Przez kilka sekund oboje na mnie patrzą, po czym kiwają do siebie głowami. Czuję dyskomfort. Mężczyzna wraca z uśmiechem na twarzy.

- Zgadza się. Doktor Amanda Jones, czeka na panią na piętnastym piętrze. Odprowadzić? - wyciąga w moją stronę jedną dłoń.

- Nie, dziękuję - odpowiadam szczerze i sama pędzę do windy. Ciekawe, czemu mnie tak objechali wzrokiem. Aż takie to dziwne, że Justin mnie zapisał?

W windzie na piątym piętrze spotykam rudowłosą kobietę, na siódmym brodatego mężczyznę, na dziesiątym wysokiego chłopaka, aż w końcu zaczyna się robić odrobinę ciasno. Jak się potem okazuje, wszyscy wysiadają na piętnastym piętrze.

Przeważa tu kolor pomarańczowy. Ściany są jaśniejsze, a wykładzina ciemniejsza. Przez całą długość okien na przeciwko mnie ciągnie się rząd foteli. Wszystkie zajęte. Wzdycham. No to sobie poczekamy, panno Collins.

- Przepraszam, kto z państwa ostatni? - pytam nieśmiało.

Odpowiada mi kobieta, która ściska dziecko na kolanach.

- Jesteśmy umówieni na godzinę - wyjaśnia sztywno.

No tak. Jak mogłam nie wpaść.

Spoglądam w lewą stronę i widzę Justina. Podpiera ścianę i patrzy na mnie swoim przenikliwym wzrokiem. Wygląda bosko. Dzięki Bogu nie przebrał się, więc nie wyglądam głupio w tym samym zestawie co rano.

Obdarza mnie leniwym, seksownym uśmiechem, na co tracę oddech. On jest nieziemski. Domyślam się, że czeka, aż podejdę, więc ruszam w jego kierunku.

- Gotowa? - pyta od razu. No tak, żadnego powitania. Chociaż kilka razy już zrobił wyjątek.

Przytakuję głową. Nagle drzwi do gabinetu się otwierają i wychodzi z niego czarnoskóra kobieta. Wyłania się też głowa pielęgniarki.

- Pani Collins! - woła.

Robię krok w jej stronę, ale odpycha mnie starszy ode mnie mężczyzna, zagradzając drogę. Prawie upadam, ale w końcu łapię równowagę.

- Byłem zapisany na dwunastą! - wrzeszczy. - Jest czternasta trzydzieści i zamierzam wejść teraz, nie jak ta baba - wskazuje na mnie palcem.

Justin staje przede mną.

- Proszę się uspokoić - mówi stonowanym tonem i odwraca się do mnie. - Wchodzimy.

My? Chyba sobie żartuje. Myślałam, że będę sama. Czerwienię się, widząc spojrzenia pozostałych pacjentów. Nie dziwię się, że są wkurzeni. Też bym była.

W gabinecie jest czysto i biało, jak to zwykle bywa u lekarzy. 

Pani Jones wskazuje na miejsce przy biurku. Zajmuję je. Justin nie siada obok, ale czuję jego obecność. Stoi gdzieś za mną. Nadal nie rozumiem po co. Badania lekarskie to chyba bardziej prywatna sprawa. Mój pracodawca nie powinien przebywać ze mną w jednym gabinecie, niezależnie od tego, jak doskonale wygląda.

Lekarka jest miła i ułożona. Widać, że poważnie traktuje swój zawód. Rozkazuje mi usiąść na innym krześle i podchodzi do mnie z igłą. W porządku, nie boję się krwi. Podciągam rękaw koszuli w górę i patrzę wyczekująco.

- Może pani odwrócić głowę - mówi spokojnie doktor Jones.

- Nie boję się.

Z moją lekarką wszystko jest okej i nie muszę jej już tłumaczyć takich rzeczy. Ale przecież nie jesteśmy z moją lekarką.

Pobrano mi krew zadziwiająco szybko i bezboleśnie. Justin stoi przy drzwiach i obserwuje nasze działania. Spoglądam na niego i załapujemy kontakt wzrokowy, ale dosłownie na jedną chwilę - szybko kieruję spojrzenie gdzieś indziej.

Doktor Jones odkłada fiolkę z moją krwią i uśmiecha się do mnie radośnie, ale też przepraszająco.

- Wiem, że nie tak powinny wyglądać badania. Powinnyśmy to rozpracować na kilka dni, lepiej się zapoznać. Widzi pani, że mam wielu pacjentów, których skarg i zażaleń będę musiała wysłuchiwać. Cenię swoją pracę, ale pan Bieber - przenosi wzrok na Justina, który jak na komendę unosi brew - nalegał tak bardzo, że nie mogłam się nie zgodzić. Wszystko musimy zrobić dzisiaj.

- Wszystko?

- Muszę panią zbadać, więc poprosiłabym, aby się pani rozebrała.

O cholera. Nie. Nie przy nim. Nerwowo patrzę na Justina, który mimo wszystko próbuje wyglądać poważnie, lecz delikatnie drgają mu kąciki ust. Chryste. Nie chcę się rozbierać przy nim. Nie jest dla mnie nikim bliskim, nikim z rodziny. Mam ochotę krzyczeć i tupać nogami, tylko po to, by sobie poszedł.

Doktor Jones chyba wyczuwa moje zażenowanie.

- Musi pan opuścić gabinet - mówi grzecznie do Justina, który wydyma usta, wyglądając jak urocze dziecko.

Chichoczę pod nosem.

- Czekam na korytarzu - rzuca na pożegnanie i zamyka za sobą drzwi.

Badanie trwa pięć minut. Widzę ciągle wskazówki zegara wiszącego na ścianie. Kolejne pięć, a nawet dziesięć, muszę spędzić przy biurku, czekając, aż doktor Jones napisze wyniki. Co chwila do gabinetu wchodzi jakaś pielęgniarka i podaje lekarce plik kart.

- W porządku - mówi w końcu, wręczając mi wyniki. - Jest pani drugą osobą, którą przyprowadził tu w ten sposób.

Automatycznie się prostuję. Co ona ma na myśli?

- W ten sposób?

- Tak szybko - uśmiecha się. - Tak, jakby od tego zależało czyjeś życie.

Dziękuję jej i wstaję, nieco zaintrygowana. Kim była ta pierwsza kobieta, z którą tu przyszedł? Wychodzę z gabinetu i zagryzam wargę. Chciałabym się kiedyś dowiedzieć.

Justin stoi przy windzie. Patrzy na mnie wyczekująco. Przedzieram się szybko, obserwowana przez tłum pacjentów. Czuję się winna, ale co mogę poradzić? Gdy podchodzę do Justina, nic nie mówi. Wsiadamy do windy.

Pragnę go pocałować, ale czemu miałabym to robić? Nie dotknął mnie do tej pory ani razu, więc na całowanie pewnie też nie ma ochoty. Wzdycham głęboko, wyczekująco patrząc na zmieniające się na tablicy cyfry. 5... 4... 3... Cholera, jakich on używa perfum, teraz je czuję... 2... 1... Jesteśmy. Przepuszcza mnie przodem i chyba śmieje się pod nosem.

Gdy wychodzimy, wręczam mu wyniki.

- Wszystko w porządku, ale powinien pan to przejrzeć - mówię obojętnie.

- Na tym to wszystko polega - odpowiada poważnie, ale zmysłowo, na co oblewam się rumieńcem.

Nie wiem, co mam powiedzieć.

- Będę jutro u państwa - informuję i czekam na dalsze instrukcje.

- Och, doskonale - szepcze Justin i nieco się nade mną nachyla, na co wstrzymuję oddech. - Nawet nie wie pani, jak bardzo żałuję, że nie mogłem zostać w gabinecie.

Dziękuję za tyle komentarzy pod ostatnim rozdziałem, jesteście świetni! Oczywiście proszę abyście komentowali również ten, jak i następne rozdziały, ponieważ brak komentarzy = brak motywacji = brak rozdziałów.

Nie wiem, kiedy pojawi się następny, mam nadzieję, że niedługo!

Zapraszam na love is not easy baby (nie jestem na komputerze i nie mam jak dodać linku, ale macie go w zakładkach)

P.S. Były problemy z rozdziałem szóstym i ósmym, ale wszystko już naprawione :)