Rozdział dziewiąty

Sama nie wiem czemu, ale mam ochotę się rozpłakać. Podpisałam umowę, oni rozważą moją decyzję z prawnikami i już. Za pomocą pstryknięcia palca moje życie się zmienia. Trafiam pod dach najmożniejszej rodziny w Nowym Jorku - nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Czy dam sobie radę? Mogłam przemyśleć to wcześniej, a nie teraz. Wszystko przez mój głód! A może Justin zrobił to specjalnie? Moja lodówka nie była aż tak pusta. Z pewnością znalazłby tam coś odpowiedniego do przygotowania. Rzecz jasna, ostryg nie miałam, ale żółty ser albo jakiś jogurt - naturalnie. Może specjalnie mnie omamił, bo wiedział, jak będę się zachowywać. Nie, to jakiś absurd. Przecież nic o mnie nie wie i nigdy nie widział, jak reaguję na brak jedzenia.
Zresztą do niczego nie mogę być w stu procentach przekonana. Jasmine pracuje w FBI - to dla niej nie jest żaden problem sprawdzić mnie w jakimś swoim specjalnym, na pewno świetnie dostosowanym do pracy komputerze. Gdzieś w mojej wyobraźni widzę, jak moje zdjęcie pojawia się na ekranie, między setkami linijek z ważnymi na mój temat informacjami.
Strasznie się stresuję. Gotujące mleko wyrywa mnie z zamyśleń. Wlewam je do miski i wsypuję czekoladowe płatki. Nigdy odwrotnie.
Czuję się naprawdę jak dziecko. I jak ja mam odżywiać się zdrowo, by dawać przykład innym? W ogóle, co oni rozumieją przez słowo "inni"? Chodzi tylko o Jaxona?
Zerkam na zegarek. Jest trzynasta. Jezu, ile czasu już zleciało od momentu mojej pobudki w wannie. Teraz powinnam jeść obiad, a nie śniadanie. Wzruszam niedbale ramionami, jakbym chciała powiedzieć swojemu umysłowi: "Odwal się, jakoś mało mnie to obchodzi".
Siadam na wysokim krześle przy wyspie kuchennej i zaczynam jeść. W ogóle nie wiem, co mogę robić przez resztę dnia. Tak, jakbym niby do tej pory codziennie znajdowała zajęcie. Kierowca Bieberów ma przyjechać do mnie wieczorem. Właśnie, więc może wypadałoby najpierw ich poszukać. Wkładam miskę do zlewu i idę na górę.
Kucam przy drugiej od dołu szufladzie w moim pokoju. Mam tutaj wszystkie dokumenty. Dobrze, książeczka zdrowia... Badania! Och, sprzed roku, a prosili o nowe. Przeglądam je szczegółowo. Wszystko w normie, ale przecież nie nabiorą się na to, gdybym zmieniła datę. Cholera. Nie mam żadnych innych. Ponownie spoglądam na zegarek. Trzynasta trzydzieści. Zakładając, że wieczór może się dla nich zacząć od osiemnastej, mam mnóstwo czasu. Gorzej, jeśli będzie to już szesnasta lub siedemnasta.
Wyciągam laptopa. Muszę wysłać email do Justina z pytaniem, o której dokładnie zjawi się jego kierowca. Nadal nie mam numeru jego komórki. Ciągle dzwoni do mnie z ukrytego. Ależ tajemniczo.

Nadawca: Suzanne Collins; mariecol@gmail.com
Adresat: Justin Bieber; bieber@corporation.com
Treść: Witam, panie Bieber. Piszę z pytaniem, o której zjawi się Pański kierowca? Muszę coś jeszcze zrobić do tego czasu.

Klikam "wyślij". Mój pierwszy e-mail do Justina. Jestem dziwnie podekscytowana, chociaż treść jest dość poważna.
Czekam na odpowiedź, ale zamiast tego dzwoni moja komórka, co odrywa mnie od laptopa.
Numer nieznany. O w mordę.
- Tak?
- Co musisz zrobić?
No tak, nie wita się. Z nikim. Czemu czuję zaskoczenie? Ma zdecydowany, ostry ton głosu. Powinnam mu powiedzieć o braku badań? Tak, powiem, inaczej zwolnią mnie jeszcze zanim zacznę pracować.
- Nie mam nowych wyników badań, a są potrzebne na dzisiejszy wieczór.
- Gdzie masz je zrobić?
- W Brooklynie - wyjaśniam. Po co mu ta informacja? - Mam tam swoją przychodnię i lekarza.
- Zmiana planów, Clowes - nasłuchuję, jak do kogoś mówi. Słyszę jego stłumiony głos, więc pewnie zasłonił słuchawkę dłonią. - Tak, umów pannę Collins na wizytę u doktor Jones. Nie, nie ginekologiczne. - Chichocze. - Za godzinę. Dzięki. - Co? Umówił mnie na wizytę, bo ja jestem tak mało zdolna, że pewnie bym tego nie zrobiła. - Mój kierowca będzie u pani za dwadzieścia minut - Justina głos jest już wyraźny, więc na pewno mówi do mnie.
- Dlaczego? - nie ukrywam rozdrażnienia.
- Naprawdę sądzisz, że twój lekarz da ci wyniki do wieczora? - prawie widzę, jak unosi brwi. - Pojedziemy do mojego.
Pojedziemy? Razem? Do jego lekarza? Chryste.
- Pan będzie tam ze mną?
- A wyglądasz jak ja? Mój lekarz od razu cię przyjmie, jeśli nie potwierdzę, że jesteś ode mnie?
"Ode mnie". To brzmi niemalże jak "moja".
- Nie.
- Więc do zobaczenia, panno Collins.
Odkłada słuchawkę. Jak ja uwielbiam, gdy zwraca się do mnie "panno Collins"! Nie mogę się doczekać - o ile to kiedykolwiek w ogóle nastąpi - jak użyje mojego imienia. "Suzanne... Suzanne... Doskonale, właśnie tak, kontynuuj". Nie, to niestosowne. Czerwienię się cała na samą myśl. Boże, jego kierowca zaraz tu będzie. Powinnam się przebrać? Raczej nie. Jedyne, co robię, to zdjęcie koszuli i umycie się pod pachami i biustem. Nie wiem, jakie badania miał Justin dokładnie na myśli. Mam nadzieję, że tylko krwi, ewentualnie zmierzenie ciśnienia. Bo co innego? I nadal nie mogę rozgryźć, czemu się śmiał, wyjaśniając komuś, że nie idę na badania ginekologiczne.
Wychodzę z łazienki i wyglądam przez okno. Na podjeździe stoi czarne Porsche. Jaki wóz.
Zabieram książeczkę zdrowia i schodzę na dół. A co, jeśli Justin będzie w samochodzie? Nawet jego siedzenie ze mną na tylnym siedzeniu byłoby pobudzające. Napajając się tymi myślami, zamykam za sobą drzwi wejściowe.

Tak, wiem, że rozdział jest krótki i nie tego się spodziewaliście, ale nie jestem robotem i ja, jak i zarówno każdy autor jakiegokolwiek fanfiction, może powtórzyć moje słowa.

Chciałabym, aby każdy, kto chce nadal czytać (a uwierzcie, że będzie warto, bo mam dużo pomysłów, które chcę szybko zrealizować) zostawił symboliczny komentarz. To dla mnie naprawdę wiele znaczy. Jeśli będzie ich dużo, nowy rozdział pojawi się jeszcze przed poniedziałkiem.

ZAPRASZAM :) << love is not easy baby >>