Rozdział piętnasty

Cholera jasna, on tu jedzie! Pieprzony psychopata, nie potrzebuję go, chcę zostać sama. Wycieram oczy chusteczką i poprawiam włosy. Zanim zdążę się zorientować, słyszę dzwonek do drzwi. Och, super. Schodzę na dół, bojąc się, że zaraz znowu się rozmażę. Otwieram drzwi i widzę Justina…
Jest ubrany w czarną kurtkę, białą koszulkę i ciemne dżinsy. Nie podniósł włosów i niesforna grzywka opada mu na czoło. Wygląda… niesamowicie.
- Co się stało? - pyta, od razu wchodząc do środka. Jest późny wieczór, więc gdy Justin znajduje się już w moim mieszkaniu, jeszcze lepiej mogę mu się przypatrzeć.
- Nic - przełykam ślinę. - Czemu pan przyjechał?
- Byłem w okolicy.
- Ostatnio często bywa pan w okolicy - unoszę brwi.
- Tak - chichocze. - Jestem po części do tego zmuszony.
Och?
- Napije się pan czegoś? - pytam, odwracając się do niego plecami i idąc do kuchni.
- Nie, panno Collins, dziękuję. Po prostu się martwiłem.
Staję przy ekspresie do kawy i zaczynam przygotowywać cappuccino. Może to nie jest dobry pomysł na noc, a on wyraźnie wspomniał przecież, że nie chce mu się pić. Nie mam do tego jednak głowy. Wzdycham i opieram dłonie o blat. Znowu zaczynam ryczeć. Pieprzona Emma!
- Panno Collins? - słyszę za sobą i prawie podskakuję. Zapomniałam już o obecności Justina.
- Przepraszam - szepczę, wyłączając ekspres. Odwracam się twarzą do Justina i ocieram łzy.
- Chodź tu - nakazuje ciepłym głosem i chwyta moją rękę, po czym przyciąga mnie do siebie.
Jestem tak zaskoczona tym ruchem, że całą mnie paraliżuje. To takie elektryzujące. Ciarki przechodzą po całym moim ciele. Jego dłoń jest niesamowicie ciepła i od razu robi mi się lepiej. Kładę głowę na jego klatce piersiowej i zdaję sobie sprawę, że wstrzymuję oddech. Justin obejmuje mnie mocno i zaczyna szybko oraz głęboko oddychać, jakby badał mnie swoim wdechem.
- Nie zasługujesz na płacz - szepcze, chowając twarz w moich włosach. Chryste!
Kiwam potulnie głową. Co innego mogę zrobić? Jestem w jego ramionach, w ramionach Justina Biebera, człowieka, który bał się mnie dotknąć, człowieka, który się mnie brzydził. Właśnie w jego ramionach jestem! Biorę głęboki wdech i niemal odlatuję. Pachnie idealnie. Nie umiem sama określić czym. To taki słodki, ponętny zapach. Jeżeli to perfumy, to pragnę dowiedzieć się, jak się nazywają i wykupić cały sklep. A jeżeli to zapach jego samego… To pragnę zachować go tylko dla siebie. Zamykam oczy i napajam się tym. Justin nagle chwyta moje ramiona, żebym się nieco odsunęła.
- Proszę pana… - szepczę cichutko, patrząc na niego, a on się rozluźnia. 

- Wybacz - wzdycha i puszcza mnie całkowicie. Nie! Wróć do mnie! - Nie powinienem tak się z tobą spoufalać… Ani tu w ogóle przyjeżdżać. - Wzdycha i odwraca ode mnie wzrok.
Nie! Co on mówi? Jasne, że powinien. Hej, potrzebuję pana!
- Doceniam to, co pan dla mnie robi - uśmiecham się blado.
- Nie lubię, kiedy kobieta płacze - zaciska wargi. - Czemu płakałaś? - unosi brwi.
Odwracam się, chcąc przedłużyć mój czas na rozmowę i nalewam nam kawę do kubków. To naprawdę nie jest dobry pomysł w nocy, ale co tam. Gorączkowo myślę nad tym, co mogę mu odpowiedzieć. W końcu decyduję się na prawdę, bo nie mam czasu na wymyślanie kłamstw.
- Moi rodzice się rozwodzą.
Spodziewam się znowu tego, że mnie przytuli.
- Przykro mi - mówi zamiast tego i wychyla się, by zabrać swój kubek. - Jak długo byli ze sobą?
- Dwadzieścia pięć lat.
Przytakuje głową.
- Kawał czasu, ale postaraj się ich zrozumieć. Może jest coś lub ktoś, co dało im zauważyć, że jednak nie chcą ze sobą być. Ale może też zdarzy się coś, co jeszcze ich uświadomi, jak nie mogą bez siebie żyć.
Ach, te życiowe sentencje. Prawie się uśmiecham.
- Nie mam ochoty, aby o tym rozmawiać - wzdycham i mówię to absolutnie szczerze.
Chryste, tak bardzo bym chciała go jeszcze raz przytulić. Potrzebuję tego po tym wszystkim, co się dzisiaj zdarzyło.
- Będę już wracał. Proszę, nie martw się o nic.
Uśmiecham się niewinnie. Justin odstawia pełny kubek na blat i kieruje się do wyjścia.
Teraz albo nigdy.
Kiedy ma już otworzyć drzwi i mnie zostawić, chwytam jego dłoń. Odwraca się nagle, a ja, stając na palcach, kładę dłonie na jego ramionach. Nie zastanawiam się nad tym co robię. Po prostu go całuję. Jego usta są takie spierzchnięte, że najpierw w ogóle nie mogę się przyzwyczaić do ich kształtu. Dlatego nawilżam je swoim językiem. I wtedy reakcja Justina jest natychmiastowa. Chwyta moje ręce, popycha mnie brutalnie na ścianę obok drzwi i podnosi moje dłonie po obu stronach na wysokości mojej głowy. Jezu, ależ jest brutalny. Szybko się nachyla, aby znowu złączyć nasze usta i od razu wita się z moim językiem. Chryste, ten jego smak, to jakiś egzotyczny drink. Pragnę się nim upić. Chcę opleść dłonie wokół jego karku lub zmierzwić mu włosy, ale tak mocno mnie trzyma, że jest to po prostu niemożliwe. Walczymy ze sobą przez kilkanaście sekund, napajamy się swoimi smakami, przyzwyczajamy do kształtu ust i naszej zaborczości.
Justin odsuwa się zbyt szybko. Patrzy na mnie wygłodniałymi oczami, a ja czuję wewnątrz siebie niesamowitą satysfakcję z tego, że oto ja, Suzanne Collins, całowałam się z Justinem Bieberem.
- To nie powinno mieć miejsca - warczy Justin, ciężko dysząc.
Te pięć słów sprawia, że nagle czuję się winna. I przecież powinnam.
- Ja… nie wiem, co mi się stało - spuszczam głowę i rumienię się. Boże, od kiedy jestem taka śmiała i waleczna?!
- Mógłbym cię zaraz przerżnąć, ale ciesz się, że się kurwa powstrzymam - odsuwa się ode mnie, przez co mogę opuścić ręce.
- Szkoda.
Co? Nie wierzę, że to powiedziałam. Justin marszczy czoło. Nadal jest blisko mnie, ale jednocześnie zbyt daleko, bym mogła cokolwiek znowu zrobić. 

- Wiedziałem, że tak będzie od momentu, kiedy cię dotknąłem.
- Ma pan jakąś magiczną moc w rękach? - chichoczę, nie za bardzo zdając sobie sprawę z powagi sytuacji.
- Powiedzmy - uśmiecha się łobuzersko, a ja zaczynam mieć ciarki na całym ciele. - Chciałbym ci pokazać jaką - szepcze i przysuwa się do mnie.
Uderzam plecami o ścianę, przygryzając wargę ze strachu, a Justin podciąga mi moją nocną koszulę i głaszcze uda. Obserwuje mnie uważnie, a potem rozstawia moje nogi tak, że stoję w lekkim rozkroku. Nie opieram mu się. Jestem jak zahipnotyzowana. Odsuwa materiał majtek i zaczyna wolnymi ruchami masować łechtaczkę.
Odchylam głowę do tyłu i opieram się dłońmi o jego ramiona. Chryste, jak mi dobrze. Justin ciągle na mnie patrzy, aż w końcu nachyla się, by pocałować moją szyję. To takie przyjemne. Nie jest zaborczy, tylko czuły i delikatny. Po jakichś dwóch minutach leniwych tortur, Justin doprowadza mnie do porządku i robi krok w tył. Mam uniesione nieco ręce i dyszę ciężko. Nawet nie pozwolił mi dojść. Przełykam ślinę i staję prosto.
- Proszę pana…
- Nawet nie wiesz jaki jestem teraz wściekły. - Przerywa mi i poprawia swoją kurtkę. Zadziwiające, że nawet jej nie zdjął. - Masz przyjść o ósmej do pracy, jasne?
Kiwam pospiesznie głową. O co jest zły? Przecież to jego wina…
Justin odwraca się pospiesznie i wychodzi, zostawiając mnie z nieprzeżytym orgazmem i z mnóstwem niedokończonych myśli.

Więc tak. Kilka ważnych spraw.

Skoro zawiesiłam bloga, to znaczy, że go zawiesiłam, to znaczy, że nie życzę sobie, byście wyzywali mnie na asku, że jestem pizdą bądź szmatą tylko dlatego, że nie dodaję rozdziału. Czytałam w swoim życiu wiele blogów i wiem, że wiele osób zawiesza fanfictions na długie miesiące, po czym wielce poszkodowane autorki piszą krótką notkę przepraszającą i wspominają, że rozdziału w ogóle nigdy nie będzie, bo mają - szczerze mówiąc - gdzieś wszystkich, którzy to czytają.
Miałam dać rozdział piętnasty, kiedy skończę dwudziesty, miałam to zrobić jutro, ale okazało się, że jutro w ogóle nie będę miała czasu, więc daję dzisiaj (chociaż nie skończyłam jeszcze rozdziału dwudziestego).
Rozdziały nie będą maksymalnie długie, będą nawet krótsze, niż większość się spodziewała, ale będę je dodawać częściej, zresztą widzicie, że zaczyna się coś dziać, a będzie jeszcze więcej.
Proszę Was o wyrozumiałość. Wiem, że poświęcacie pięć minut na przeczytanie rozdziału, a nawet mniej, jednak ja siedzę nad nim znacznie dłużej, bo nad wszystkim muszę pomyśleć, żeby później nie strzelić gafy.
Dziękuję moim wiernym czytelnikom za to, że po prostu są, bo nie wiem, co bym bez nich zrobiła.
Ściskam.

(loveisnoteasybaby)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ