Rozdział czternasty

(notka pod rozdziałem)

Pan Clowes zawozi mnie prosto pod dom.
- Do widzenia, panie Clowes - mówię, specjalnie akcentując to, że zwracam się tylko do niego.
Justin jest wściekły na mnie, a ja jestem wściekła na niego. Jasne, że nie jestem najpiękniejsza i najwspanialsza, ale na litość boską, pracuję dla niego i jego żony! Nie powinien się mnie brzydzić, a na pewno aż tak tego nie pokazywać.
Zamykam drzwi, chyba odrobinę za głośno i cieszę się faktem, że miałam okazję patrzeć na zdumioną minę Justina. Rzadki widok.
Idę szybko do domu. Jestem zdumiona i zła. Może nawet wściekła. Chociaż z drugiej strony jednak mogę triumfować. Justin mnie dotknął!
Jestem przeraźliwie głodna, więc od razu zabieram się za zrobienie posiłku.
Kiedy mrożona pizza jest już w piekarniku, odzywa się mój telefon. Chryste, a jeśli to Justin?
Patrzę na ekran. Nie, to tata. Tata! Tak dawno się nie odzywał.
- Halo?
- Suzanne, skarbie?
- Tak tato, to ja.
- Jesteś w Nowym Jorku?
- Jestem - odpowiadam, bacznie obserwując przy tym pizzę.
- Ja też.
Co? Tata w Nowym Jorku? Wow.
- Tato, zaskoczyłeś mnie - szepczę z niedowierzaniem. - Rozumiem, że się spotkamy.
- Pewnie, Suz, dlatego właśnie dzwonię. Kiedy masz czas?
- Choćby dzisiaj.
Tata chyba odsuwa się nieco od telefonu, ponieważ słyszę jego przytłumiony głos.
- Dzisiaj o siedemnastej? Skarbie, to moja córka. Nie kręć głową, naprawdę mi zależy.
- Tato, co się dzieje?
- Nic, Suz - wraca do słuchawki. - Możesz o siedemnastej? Podaj mi swój adres, przyjadę taksówką… Masz swój samochód, prawda? Zupełnie nie znam Nowego Jorku.
Chichoczę przez te wszystkie pytania, ale równocześnie czuję niemałe ukłucie w sercu. Tęskniłam za tatą. Szkoda, że nie mamy już takiego kontaktu jak kiedyś, gdy mieszkałam w Forks.
- Jasne - odpowiadam i dyktuję moj adres zamieszkania. - Czekam na ciebie, tato.
Nie odpowiada, więc się rozłączam, cicho wzdychając. Ciekawe, co tu robi tata. Myślę, a raczej jestem nawet przekonana, że nie przyjechał specjalnie do mnie. Może do pracy?  Nie, to niemożliwe, jego zawód piekarza nie wybiega poza granice Forks. Mam godzinę na przygotowanie się na kolację. Nadgryzam kawałek pizzy, która jest już gotowa, po czym idę na górę z moimi zakupami.
Wyjmuję kupione rzeczy i rozkładam je obok siebie na łóżku. Trochę tego jest. Cholerni bogacze… Kiedy ja zarobię, by oddać te pieniądze Justinowi?
Nie wiedziałam, że punkt umowy, mówiący o ubraniach zaakceptowanych przez państwo Bieber będzie się ograniczać do ubrań jedynie przez nich kupowanych.
Zastanawiam się, czy założyć coś nowego, lecz w końcu decyduję się jednak na granatową koszulę, jasne materiałowe spodnie i marynarkę. Nie chcę się stroić przy tacie - nigdy tego nie lubił.
Idę do łazienki, myję zęby, szczotkuję włosy i związuję je w wysokiego, mocnego koka. Kiedy wychodzę, słyszę samochód na podjeździe. Wyglądam przez okno. Tak, to taksówka.
Uśmiecham się sama do siebie i niemal zbiegam na dół. Gdy otwieram drzwi, widzę tatę, który właśnie miał zapukać i trzyma zgiętą w łokciu rękę.
- Suzanne - szepcze. Nie musi mówić nic więcej.
- Tato - wzdycham i wpadam w jego ramiona. - Tęskniłam.
Zdaję sobie sprawę, że muszę częściej odwiedzać Forks.
Odchylam się od taty i przyglądam mu się z troską. Wydaje mi się, że promienieje, wręcz tryska szczęściem. Ma wciąż ten sam pogodny uśmiech, zmarszczki wokół oczy i niegdyś czarne włosy, teraz już prawie w całości pokryte siwizną. Mój kochany pięćdziesięciolatek.
- Zaprosisz swojego starca do środka?
- Naturalnie.
Tata jest zachwycony. Oprowadzam go po mieszkaniu i wszystko pokazuję. Stwierdza, że pięknie się urządziłam, a mnie rozpiera duma. Muszę tu zaprosić mamę.
- Tato, nie musimy iść do restauracji - mówię. - Zjedzmy coś tutaj.
Unosi brwi.
- Gotujesz? - próbuje ukryć rozbawienie. Dzięki, tato.
Dociera do mnie, że przecież nawet nie mam nic przygotowanego. Porwałam się z motyką na słońce.
Nagle wpadam na inny pomysł.
- Ty kochasz gotować, tato, więc pojedźmy do sklepu i wybierzmy coś, z czego mógłbyś zrobić kolację.
- Pomożesz mi?
- Naturalnie - powtarzam i uśmiecham się, zadowolona z siebie. Tata będzie w siódmym niebie i będziemy mogli porozmawiać. 

Wsiadamy do samochodu. Denerwuję się obecnością taty, zawsze był taki dokładny i skrupulatny, że obawiam się o to, że dostanę jakąś reprymendę na temat mojej jazdy. On jednak zachowuje się w miarę spokojnie. Wiem, że niekiedy ma ochotę zwrócić mi uwagę, bym na przykład jechała szybciej, ale nie mam siły tłumaczyć mu, że nigdy nie lubiłam samochodu Britney.
Dojeżdżamy do centrum handlowego nieopodal mojego domu. Parkuję ostrożnie i nie patrzę na tatę: wiem, że gdybym to zrobiła, zobaczyłabym jego zniecierpliwione spojrzenie. No co ja zrobię, że i Justin, i on, tak bardzo nie lubią wolnej jazdy? Faceci...

Wzdycham i chwytam tatę pod ramię. Przypominają mi się stare wspólne czasy, kiedy tak idziemy. Zupełnie jak w niektóre niedziele, gdy wracaliśmy z kościoła i szliśmy przez park w Forks.

- Na co masz ochotę? - pyta, biorąc koszyk. - Mógłbym zrobić lazanię.

- Zrób co chcesz, tato - uśmiecham się czule. - Wiesz, że kocham twoją kuchnię.

Ciągnie mnie za rękę do działu z warzywami. I tak rozpoczynają się nasze zakupy. 

Kilka godzin później, obładowani siatkami w bagażniku wracamy do domu. Tata już nie interesuje się moją jazdą - jest zajęty wyliczaniem tego, co mógłby ugotować. Mimo wszystko ponownie decyduje się na lazanię. 

Siedzę w kuchni przy wyspie kuchennej i obserwuję tatę podczas gotowania. Radzi sobie doskonale, naprawdę doskonale i jestem zachwycona. Niekiedy pyta mi się tylko, gdzie trzymam niektóre naczynia. Piję lampkę wina i słucham jego opowieści o dzieciństwie. Jest bajecznie. 

Jakiś czas później siadamy do stołu. Czuję się jak gość we własnym domu, kiedy tata wszystko obok mnie przygotowuje. Dopiero teraz zamierzam rozpocząć prawdziwą rozmowę. 

- Tato - zaczynam niepewnie. - Dlaczego przyjechałeś do Nowego Jorku? 

Podnosi wzrok znad kawałka lazanii i patrzy na mnie przez chwilę wystraszonym wzrokiem. 

- Suzanne… Ja i twoja matka się rozwodzimy.
 Nie! Tylko nie rozwód!

Zasycha mi w ustach i biorę łapczywie łyk wina.
- Boże… Ale czemu?
- Mam kogoś - tata wzdycha.
Och, cholera, wolałabym, by mi tego nie mówił. Ktoś jest lepszy od mojej mamy? Jakaś młoda suka, na pewno.
Nagle tracę apetyt i odkładam sztućce.
- Nie patrz tak na mnie - prosi tata. - Jest cudowną kobietą, polubiłybyście się.
Co on mówi? Chyba sobie ze mnie żartuje.
- Wątpię, tato.
- Suzanne...
- Jak w ogóle mogłeś to zrobić mamie? Za co? Boże, tyle lat...
Chwytam się za głowę i opieram łokcie o stół. Nie mogę przyjąć tego do swojej głowy. Jak?!
Tata wzdycha głęboko i słyszę, jak również odkłada sztućce. Super, no to sobie pojedliśmy.
- Ja naprawdę nie wiem, co mogłabym ci powiedzieć… - szepczę. Mam dość tej rozmowy.
- Pojedźmy teraz do niej, proszę.
Zaczynam kasłać. On chce, byśmy się teraz spotkali?!
- Nie mam ochoty.
- Nalegam - warczy.
Świetnie, po prostu świetnie. Odsuwam z niesamowitą złością krzesło i nawet po sobie nie sprzątam. Zdaję sobie sprawę z tego, że zachowuję się jak dziecko, ale mam to gdzieś.
- Jedźmy. - Do tej suki, pragnę dodać, ale jednak milczę.
W samochodzie panuje nieznośna atmosfera. Mam ochotę rozpędzić się do granic możliwości i w coś wjechać. Jestem jednak zbyt odpowiedzialna, by doprowadzić do jakiegoś ciężkiego stanu po wypadku nie tylko siebie, ale też tatę.
Jego "dziewczyna" (bo jak mogę inaczej ją nazywać?) mieszka w Downtown. Nie znam tej dzielnicy, dlatego muszę posługiwać się GPS-em. Tata milczy przez całą drogę. Z pewnością też jest tak samo zdenerwowany i zażenowany jak ja. 

Zatrzymujemy się przed domem podobnym do tego, w którym mieszkam. Wow, to nawet dobrze, przynajmniej ta laska nie jest chyba aż tak bogata, jak myślałam. 

Wysiadam naburmuszona z samochodu i idę za tatą do drzwi. To spokojna dzielnica, domy nie są otoczone żywopłotem bądź siatka, więc do każdego jest łatwy dostęp. 

Tata naciska dzwonek. Widzę, że drżą mu palce. 

Drzwi szybko się otwierają i w drzwiach staje dojrzała kobieta. Jest może dwa lata młodsza od taty, na pewno nie więcej. Uśmiecha się pogodnie i rozczesuje palcami farbowane, krótkie, czerwone włosy. Ma na sobie czarną spódnicę i ciemną bluzkę. Wygląda zadziwiająco normalnie. 

- Emma - mówi tata i odsuwa się odrobinę, by mnie odsłonić. - Poznaj Suzanne, moją córkę. 

Patrzy na mnie zszokowana.

- Mój Boże - szepcze, zakrywając sobie usta ręką, ale szybko ją opuszcza i robi krok w tył, by wpuścić nas do środka. 

Kiedy to robimy, podaje mi wyciągniętą dłoń, a ja ściskam ją sztywno. Jakoś nie mogę zaufać tej kobiecie.

- Tak strasznie się cieszę, że mogę cię poznać, Suzanne - mówi wesoło, ale równocześnie z niekrytym wzruszeniem. Jezu, ależ jest fałszywa. - James tak wiele mi o tobie opowiadał! 

James, no jasne. Z początku nie wiem, o kogo jej chodzi, ale zapominam, że mój tata Harold ma tak na drugie imię i zawsze chce, by nie używać tego pierwszego. 

- Tak, fajnie - odpowiadam sztywno. 

Nie wiem, co mogę robić, więc rozglądam się po mieszkaniu. Ładnie się tu urządziła. Chociaż ma stare meble, to wewnątrz panuje nawet przyjemny klimat. 

- Zaparzę herbatę - Emma klaszcze w dłonie i rusza do kuchni. 

- Bądź miła, proszę. Zależy mi - szepcze mi do ucha tata i mija, idąc za swoją kochanką. 

Oj tato, uwierz, że będę. 

Idę w stronę salonu. Może powinnam pomóc im w kuchni, ale dziwnym trafem nie chcę się tam zbliżać. Ta suka sprawiła, że moi rodzice się rozwodzą. Jak w ogóle mogę ją polubić? 

W salonie panują czerwone kolory. Stara komoda stoi pod ścianą, naprzeciwko kanapy ze skóry. Siadam na niej wyprostowana i kładę dłonie na kolanach. 

Słyszę stłumione chichoty w kuchni. Cholera, co ja tu w ogóle robię? 

Zanim zdążę jednak się podnieść do wyjścia, w salonie zjawia się tata i Emma. Nie poznaję taty. Wygląda jakoś inaczej. Jest dziwnie rozpromieniony. Ale w sumie, czemu ja jestem zaskoczona? To przecież kochanka. Dziwi mnie jedynie fakt, że nie jest aż tak młoda jak mogło mi się wydawać. 

Emma stawia na stoliku przed kanapą tacę z trzema kubkami herbaty, trzema łyżeczkami, cukrem i talerzykiem z ciasteczkami. Tata siada koło mnie, a Emma przysuwa do stolika fotel. Wow, co za rodzinna atmosfera. 

- James mówił, że jesteś bardzo ułożoną, młodą kobietą. 

- Najwidoczniej - prycham. 

- Pracujesz gdzieś? 

- Tak. 

Emma zakłada nogę na nogę. 

- Gdzie? 

Co to za wywiad? 

- Jako niania. 

Tata szybko się prostuje. 

- Jako niania? Suzanne, czemu nie powiedziałaś? - pyta. 

- Nie pytałeś. 

Zamiast tego wolałeś mi powiedzieć, że masz kochankę, tato. 

- Dobrze ci płacą? - pyta, a ja patrzę na niego z uśmiechem. 

- Tak, tato. 

Do jasnej cholery, moglibyśmy już wyjść? 

Emma posyła mi sztuczny uśmiech i sięga po ciasteczko. Zagryza je, ciągle na mnie patrząc. 

Powinnam zapytać ją o to, czym się zajmuje? Wolę tego nie robić, bo co mnie to obchodzi? Dla mnie zajmuje się podrywaniem żonatych facetów i rozbijanie im rodzin. 

- Suzanne, posłuchaj - zaczyna. - Jeśli chodzi o twoją matkę, to nawet jej nie znam… 

- Nie chcę tego słuchać - przerywam jej stanowczo. - Naprawdę nie interesuje mnie to, kiedy wiem, że rozdziela mi pani rodziców. 

Tata kładzie swoją dłoń na moim udzie, ale szybko ją strącam, wstając. Podnosi się również Emma. 

- Przykro mi, ale nie umiem się z panią zaprzyjaźnić - burczę. - Może do tego nie dorosłam, ale nie umiem się z tym pogodzić, że niszczy mi pani życie. 

- Suzanne, to jest tylko między mną, a twoją… - słyszę za sobą ojca, ale kręcę głową. 

- Wiesz, gdzie mieszkam, tato, zapraszam cię do siebie tyle razy, ile będziesz chciał. Ale wiedz, że zawiodłam się na tobie i to bardzo. Do widzenia. 

Niemal biegnę do drzwi. Nie wytrzymam tu dłużej. 

Wsiadam do samochodu i pędzę do domu. W połowie drogi rozmazuje mi się makijaż przez płacz, który przeradza się w szloch. 

Kiedy wchodzę do mieszkania, rozbieram się, idąc na górę. Rzucam ubrania gdziekolwiek, a w pokoju nasuwam na siebie długą koszulę nocną. Padam na łóżko i zaczynam beczeć jak mała dziewczynka. 

I wtedy dzwoni mój telefon. 

- Tak? - mówię szeptem. 

- Płaczesz? 

O w mordę, to Bieber. 

- Nie - mówię drżącym głosem. Naprawdę trudno mi uwierzyć. 

- Przecież wiem kurwa, że płaczesz. 

Justin Bieber przeklina? Przełykam ze zdenerwowaniem ślinę. Co mam mu odpowiedzieć? Zamiast tego, słyszę ponownie jego głos:

- Nie wychodź z domu.

Chciałam Wam po pierwsze podziękować, że jesteście.

Po drugie zawiesić bloga na czas nieokreślony (ale obiecuję, że niedługi). Chciałabym napisać sobie kilka rozdziałów do przodu i dodawać je potem częściej oraz już na spokojnie, bez nerwów, że coś zepsuję bądź nie dodam na czas. Nie jestem robotem i naprawdę doceniam, że większość z Was to rozumie, ale mnie samą wkurza to, jaka jestem niezdyscyplinowana. Chciałabym to zmienić, więc najbliższy rozdział... Po prostu nie wiem, kiedy może się pojawić.

Proszę, skomentujcie ten rozdział, chcę wiedzieć, ile z Was jeszcze ze mną jest.

Ściskam.

[loveisnoteasybaby]