Rozdział siedemnasty

Zamieram w bezruchu na dłuższą chwilę. Boże. Mój mózg przestał funkcjonować, jestem tego pewna. Co Justin planuje?! Zabić się?!
Patrzy na mnie, jakby na coś czekał. Widzę, jak drży mu warga. Jeśli on się rozpłacze, to ja też.
- Nie - zdołam wykrztusić, robiąc krok w jego stronę. - Nie…
Zaciska palce na pistolecie. Jezu. Jestem już tak blisko niego. Nie mogę pozwolić mu strzelić. Nigdy.
Podnoszę dłonie do góry i ostrożnie, ale to bardzo ostrożnie, kładę swoją dłoń na jego dłoni. Jest cieplejsza niż kiedykolwiek. Jesteśmy strasznie zdesperowani. Ciągle patrzymy sobie w oczy. Justin jest zaciekawiony tym co zrobię i przerażony tym co sam chce zrobić, ja tylko (albo aż) przerażona - strach jest tak wielki, że nie zdołam dopuścić do siebie innych uczuć.
- Justin - szepczę drżącym głosem. To musi na niego zadziałać. Już nie jest panem. Jest teraz Justinem Bieberem, mężczyzną z problemami. Mimo tego, że nie wiem, co to dokładnie za problemy, bo nie siedzę w jego życiu od zawsze, to teraz nie jest najbardziej istotne. Powiedziałam do niego po imieniu. - Justin - powtarzam ciszej, uważnie go obserwując.
Otwiera szeroko oczy, błądząc po mojej twarzy. Ciągle wpatruję się w jego oczy. Są ciemne, już nie mlecznoczekoladowe, ale teraz to odcień gorzkiej. Nagle upuszcza broń. Powstrzymuję się przed piskiem, kiedy narzędzie upada na moją nogę. Boję się drgnąć, więc stoję nieruchomo z dłonią na jego dłoni, wciąż trzymając ją w górze.
Wpatrujemy się w siebie, lecz nie są to spojrzenia pełne zaborczości, jak bywało między nami do tej pory. Widzę w spojrzeniu Justina ból - niesamowity ból i cierpienie, boleść dźwiganych problemów. Ma za sobą ciężką przeszłość i z pewnością niełatwą przyszłość. W tych sekundach, gdy obserwujemy siebie nawzajem, dowiadujemy się o sobie więcej, niż zdołaliśmy się dowiedzieć podczas rozmów.
Nagle Justin nachyla się nade mną i zniża swoje dłonie. Obejmuje mnie za uda i unosi do góry. Nie mam pojęcia, co się dzieje, dlatego spontanicznie kładę ręce na jego karku.
Justin rusza przed siebie, ściskając mnie mocno, bym nie spadła. Tak doskonale zna swój dom, że nie patrzy na podłogę, lecz ciągle na mnie.
Jesteśmy na górze. Zabrał mnie na górę! A przecież doskonale wie, że nie mogę tu być.
Otwiera nogą drzwi na końcu korytarza. Nie byłam tutaj.
Okazuje się, że to jakaś sypialnia. Mała, kameralna, nie ma w niej nic nadzwyczajnego. To chyba pokój dla gości. Po lewej stronie stoi duże, okrągłe łóżko, na przeciwko którego wisi obraz przedstawiający… Sama nie wiem co, a nie mam czasu się przyglądać.
Justin rzuca mnie na materac i bez chwili zawahania kładzie się na mnie. Jego twardniejący członek naciska na moje udo. Marszczę czoło przez lekki ból.
- Pragnę cię - szepcze przy moim uchu, przygryzając jego płatek.
Zaczynam drżeć. Wiem, co zaraz się stanie. Czy chcę tego? Czy chcę stać się jego pocieszeniem po kłótni z żoną? Czy chcę być jego zabawką, jego… kochanką? Również go pragnę, ale nie, nie chcę tego w ten sposób. Jestem nianią jego dziecka. Dziecka, które spłodził ze swoją żoną.
Wierzgam nogami, uderzając w kolana Justina. Spogląda na dół i unosi brwi.
- Jesteś bardziej dziecinna, niż się spodziewałem.
Chichocze, a ja cała się rumienię. Gdyby istniały inne okoliczności i gdybym nie miała tej świadomości, że opiekuję się jego dzieckiem, to byłoby inaczej. I gdyby właśnie nie pokłócił się z żoną.
- Zostaw - szepczę, po czym zaciskam usta.
Justin kręci głową z niedowierzaniem i podciąga do góry moją sukienkę. Dotyka opuszkami palców wewnętrznej strony moich ud. Przesuwa się wyżej i ciągnie za gumkę od majtek.
- Z tą częścią już się wczoraj przywitałem… - wzdycha, nachylając się i całując mnie tam.
Włączam do pracy swoje ręce i mimo, że czuję, jakbym rozpływała się przy jego ustach - i to dosłownie - to podnoszę się i uderzam go w ramiona. Podnosi dłonie i zaciska je na moich nadgarstkach.
Łokcie zaciska na moich udach, co wywołuje niemały ból.
- Justin - kwilę. Granica "proszę pana" już dawno została przekroczona. - Przestań…
Jest jak zahipnotyzowany. Liże moją łechtaczkę, a ja zaraz się rozpłaczę, sama nie wiem czy z bezradności, czy z przyjemności. Chociaż, jeśli mam być szczera, w ogóle nie skupiam się na tym drugim.
Podnosi się i ściąga swoje spodnie. Oddycham ciężko, obserwując go. Nawet nie patrzę na jego męskość, tylko ciągle jestem wpatrzona w jego oczy. Drżę, gdy Justin się kładzie, próbując rozszerzyć mi nogi, lecz ja nagle zaczynam wrzeszczeć. Wiem, co zaraz się stanie. Nie chcę tego za żadne skarby. Nie tak, nie w ten sposób.
Uderzam Justina w policzek. Przechyla głowę w bok, a ja płaczę, płaczę tak głośno, że z pewnością słyszy mnie któryś z sąsiadów.
- Czemu mi się opierasz? - szepcze niepewnie Justin, muskając ustami moją szyję. Nie, odejdź…
Zrywa ze mnie materiał sukienki jednym ruchem, pomimo tego, że chwytam jego nadgarstki. Nadaremnie. Jestem tylko słabym obiektem, który Justin łatwo może zniszczyć. I właśnie chyba postanawia to zrobić. Jestem w samym staniku.
- Boże... - jęczę, wierzgając pod nim nogami. - Zostaw mnie, proszę…
Jestem przerażona. Bóg seksu, chociaż nawet nie widzę go nago, chce mnie pieprzyć, by zająć czymś swoje myśli. By pocieszyć się po kłótni. By zapomnieć.
Naprawdę mógłby mnie pieprzyć. Mogłabym leżeć pod nim i ochoczo rozszerzać nogi, mogłabym go całować, mogłabym oddawać się jego pieszczotom. Ale nie potrafię. Po prostu nie potrafię, bo widzę jego obrączkę na palcu i ciągle myślę o Jaxonie. Poza tym Justin nie robi tego z jakiejkolwiek ochoty na mnie, tylko z potrzeby pocieszenia, a to mnie odpycha.
Znowu go uderzam, a potem jeszcze kolejny raz. Nie wiem już, co mam robić, by przestał.
- Błagam, puść mnie teraz… Puść - szlocham, zaciskając powieki.
Justin siada na kolanach, lecz zamiast na materac, napiera na mnie. Płaczę przez ból. Nie wiem, co robi, nie chcę na niego patrzeć. Chcę stąd uciec. Jak najdalej stąd. Słyszę dźwięk rozrywanej paczuszki. Chwilę potem Justin znowu jest na mnie. Całuje mój podbródek i wchodzi we mnie gwałtownie i niespodziewanie swoim penisem.
Wyginam plecy w łuk. Chryste, jak mnie boli! Przecież nie jestem dziewicą. Nie powinno mną tak szarpać, ale chyba to ukłucie jest spowodowane moim oporem.
Justin porusza się szybko, lecz ja nie czuję nic poza tym pierdolonym bólem. Dociera do mnie, że jestem gwałcona. Zaczynam jeszcze bardziej płakać. Łzy spływają powoli po moich policzkach, a ja cała się trzęsę. Jak mam stąd uciec?
- Chryste, maleńka - chrypie. Nie, nie, nie… Nie chcę tego słyszeć. Nie.
Nie pozwolę mu dojść. Nie we mnie. Popycham go w klatkę piersiową, a on jest tak bardzo spragniony orgazmu, że rozluźnia wszystkie mięśnie, przez co mam większe pole manewru.
Justin odskakuje, lekko zaszokowany. Wyswobadzam nogi i szybko wstaję, chwytając podarty materiał sukienki. Klęczy na łóżku i wyciąga ręce, by szybko mnie złapać, ale robię unik i uciekam.
Nie oglądam się za siebie. Zbiegam boso po schodach, cała obolała. Wszystko mnie piecze, wszystko mnie boli. Jestem zdruzgotana. Boję się, że Justin zaraz mnie zatrzyma. Boję się go. Wybiegam z domu i wsiadam do samochodu. Dłonie tak mi drżą, że ledwo udaje mi się trafić kluczykiem do stacyjki. Nic nie widzę przez łzy, ale w końcu udaje mi się zapalić silnik i wyjechać z podjazdu, chociaż mam wrażenie, że brama otwiera się wieczność.
Czuję się brudna i niepotrzebna. Ryczę przez całą drogę. Postanawiam, że jutro odejdę z pracy. Nawet nie ma innej opcji. 

 Dodaję rozdział teraz, przed świętami i przed egzaminami dlatego, że nie byłoby sensu czekać tak długo na coś, co jest tak krótkie. TAK, WIEM, ŻE KRÓTKIE, i to bardzo, w porównaniu z innymi fanfictions, ale przez ten rozdział akurat cały czas coś się dzieje, więc myślę, że to wystarczające. Skończyłam pisać rozdział dwudziesty i naprawdę, poznacie wiele tajemnic, które skrywa Justin i jego rodzina, więc nie narzekajcie, że nic się nie dzieje i jest nudno.

Kocham Was strasznie i nigdy bym się nie spodziewała, że już przy tym etapie osiągniemy taki sukces.

Wesołych, ciepłych i rodzinnych Świąt + mnie i niektórym z Was - powodzenia na egzaminach!

Ściskam.