Rozdział dziewiętnasty

Wychodzę z Justinem ze studia. Jestem spocona po treningu, ale nie mam czasu się przebrać. Ciekawi mnie wszystko, co skrywa ten człowiek. Nadal się go boję. Jest nieobliczalny, dlatego staram się iść kilka kroków przed nim, a nie obok. W razie czego będę zdolna do jak najszybszej ucieczki.
- Pa - mówię drżącym głosem do Christiny, choć staram się brzmieć stanowczo.
Justin nic nie mówi, jednak myślę, że kiwa jej głową. Nawet na niego nie patrzę, zresztą na Christinę też nie. Chcę już, żeby było po wszystkim.
Rozglądam się za samochodem Justina. W końcu go widzę - czarne Lamborghini na końcu parkingu. Po jaką cholerę jechał tu czymś takim? Nie mógł wybrać bardziej… normalnego, przyziemnego auta? Ciekawe, co pomyślała sobie Christina. Mam przerąbane, bo kiedy przyjdę tu następnym razem, to nie uwolnię się od pytań. Oczywiście, o ile tu przyjdę, bo jeśli dobrze myślę, to właśnie idę gdzieś z facetem, który dopiero co mnie zgwałcił, a zaraz może i mnie zabije.
- Pojedźmy twoim - mówi Justin, wskazując na mój samochód. - Nie lubię kierować, gdy ktoś jest ze mną.
- A co z twoim? - pytam, zmierzając posłusznie w stronę swojego audi.
- Clowes go zabierze.
No tak, jak mogłam nie wpaść? Zresztą to było oczywiste, że nie będzie chciał przy mnie prowadzić. W końcu tylko jego żona może go wtedy obserwować. A właśnie, ciekawe, gdzie ona teraz jest? Czy wie o tym, co się stało? Czy wróciła do Justina?
- Co z panią Jasmine? - pytam nieśmiało, patrząc na Justina, kiedy jesteśmy już w aucie. Zapinam pas, nauczona przestrogami Britney i opieram dłonie na kierownicy.
- Wszystko w porządku. Zadzwoniłem do niej, ale wyjechała w góry z Jaxonem, więc wróci niedługo. Zresztą porozmawiamy w domu - wzdycha Justin, kładąc łokieć przy oknie. Wygląda niesamowicie pociągająco.
- W moim, czy twoim? - szepczę.
- W twoim - chichocze, unosząc brwi.
Nie odpowiadam, tylko ruszam z parkingu. Robię to tak gwałtownie, że aż się przerażam i szybko hamuję, przez co zostaję brutalnie zatrzymana przez pasy. Justin, jako że ich nie zapiął, chwyta deski rozdzielczej i klnie pod nosem.
- Uważaj - warczy.
Och, już dobrze, nauczycielu.
Uśmiecham się pod nosem i powstrzymuję przed wywróceniem oczami.
Dalsza jazda mija nam dosyć spokojnie i nawet monotonnie. Milczymy. Czuję się nieswojo i niekomfortowo w towarzystwie Justina, w zamkniętej przestrzeni, na niestabilnym gruncie. Boję się, że zaraz się na mnie rzuci. Ale gdyby to zrobił, czy bym się sprzeciwiała? Nie jestem w stanie siebie rozgryźć.
Nie mogę się nadziwić. Z jednej strony panicznie drżę na myśl, że Justin mógłby mnie tknąć, a z drugiej ja niemal tego dotyku pragnę. Wydaje mi się, że Justin jest moim narkotykiem. Spróbowałam go, bolało, ale chcę więcej. Zgwałcił mnie, boleśnie odbiło się to na mojej psychice, ale chciałabym, by pieprzył mnie jeszcze raz. Tym razem pozwoliłabym mu na to. Oddałabym mu się.
I kiedy o tym myślę, coraz bardziej mnie to obrzydza. Wyobrażam sobie, jak leżę pod nim, bezbronna i niczemu winna, a on robi ze mną co zechce. Rzeczy, których nie chcę ja.
Zastanawiam się, czy nie powinnam iść z tym do psychologa. Pomógłby mi zrozumieć moje zaburzenia, ale równocześnie pewnie kazałby zgłosić gwałt na policji. A tego Justinowi nie zrobię.
Zatrzymuję się przed domem w natłoku myśli. Wysiadam i prawie podskakuję, gdy Justin staje przede mną. O mały włos, a zapomniałabym, że w ogóle ze mną jechał.
Idę do drzwi i słyszę za sobą chrząknięcie mojego towarzysza.
- Denerwuję się - wzdycha, a ja czuję ukłucie w okolicach żeber, jakbym zaraz miała zasłabnąć.
W domu jest dziwnie cicho. Wiem, że nikogo tu nie ma, ale wszystko tutaj, każde wnętrze, wydaje mi się okropnie puste i nieprzyjemne. Może to z powodu ostatniej nocy i tego, że cały czas płakałam.
- Napijesz się czegoś? - pytam, patrząc przez ramię na Justina.
- Tak, wody.
Oj, mnie przyda się coś mocniejszego. Ale to potem. Nie będę się upijała przy nim, bo to może się źle skończyć. Więc nalewam nam obojgu po szklance wody i zanoszę do salonu, gdzie czeka na mnie Justin.
Stoi przy półce z książkami i wygląda tak, jakby studiował po kolei wszystkie tytuły.
- Naprawdę, ładnie tu macie z Britney - stwierdza, kiwając głową.
Och, jak dobrze, że o niej wspomniał.
- Jeszcze ci nie podziękowałam za opłacenie im przelotu w pierwszej klasie.
Odwraca się i krzyżuje ręce na piersi, po czym podpiera brodę kciukiem i palcem wskazującym.
- Cała przyjemność po mojej stronie. To moja linia lotnicza.
Przełykam ślinę, chyba odrobinę za głośno. Kolejny raz robię z siebie idiotkę. To przecież było oczywiste, że to jego linia lotnicza.
Kiedy zaczniemy? Jestem zmęczona i chcę wziąć prysznic. Niech mi powie, jak strasznie chce mnie przerżnąć i jakim jest dupkiem, a potem niech idzie do domu. Ze wszystkimi sukienkami, które mi kupił. Nie potrzebuję ich. Ale potrzebuję jego i za to siebie nienawidzę.
- Justin? - szepczę nieśmiało. - Powiesz mi, o co w tym wszystkim chodzi?
- Tak. Mogę usiąść? - pyta, wskazując na kanapę.
- Och, jasne - bąkam, również tam siadając i czekając na niego. Gdy opada obok, czuję, że wbrew mojej woli zaczynają trząść mi się ręce. Nie uchodzi to uwadze Justina.
- Nie bój się mnie - wzdycha. - Mówiłem ci już, że nie chcę, byś się mnie bała.
Owszem, mówił. To teraz ja coś powiem.
- Czy to wszystko nie stało się odrobinę za szybko? - pytam retorycznie. - Przyszłam dopiero drugiego dnia do pracy, a pan… to znaczy, Justin, rzuciłeś się na mnie jak lew. Zgwałciłeś mnie i…
- Wiem, co zrobiłem.
- Dlaczego?
- Bo myślałem, że mnie pragniesz.
Kręcę głową.
- Bo pragnę, ale w ogóle się nie znamy.
- Nie jest jak na romantycznych filmach, co? - Justin unosi brwi. - Nie spotkaliśmy się przypadkiem, nie chodziliśmy na randki dwa lata, nie pieprzyliśmy się w toalecie publicznej, nie kłóciliśmy się i nie wróciliśmy do siebie po pięciu godzinach, biorąc ślub?
- Nie to miałam na myśli…
Zasycha mi w gardle. Szybko upijam łyk wody.
- Ależ miałaś. Chciałabyś różyczek i misiów? Żebym cię podrywał, rozmawiał z tobą? Nie, Suzanne. Tak się nie da. Jestem popieprzony i nie umiem bawić się w gierki. Zresztą, w ogóle bym tego nie zrobił, gdyby nie jeden fakt.
Marszczę czoło.
- Jaki fakt?
Justin poprawia się na kanapie, przekręcając się bardziej w moją stronę i kładąc łokieć na oparciu.
- Dotknąłem cię, Suzanne. Od tego wszystko się zaczęło.
Przełykam ślinę i prostuję się, napinając mięśnie. O czym on mówi? Przecież nie jest żadnym czarodziejem, który to za pomocą swojego dotyku przyciąga do siebie wszystkich ludzi. Chyba nie…
- Co chcesz przez to powiedzieć? - szepczę i upijam łyk wody.
- Nie wiem, od czego mam zacząć. Nie opowiedziałbym ci tego, gdybyś u nas tylko pracowała. Ale w zaistniałych okolicznościach, kiedy cię dotknąłem, a potem zgwałciłem, muszę to zrobić. Nienawidzę o tym mówić, bo nienawidzę zdradzać komuś siebie samego, a kiedy ci o tym powiem, bezsprzecznie dowiesz się o jednej z najważniejszych części mojego życia.
Wzdrygam się. Jest śmiertelnie poważny. Zaczynam szybciej oddychać. Nie będę go prosić, żeby mi powiedział. I tak wiem, że to zrobi. Zaraz.
- Więc chyba najlepiej będzie, jeśli najpierw ci powiem, że Jaxon nie jest synem Jasmine.

Muszę się odnieść do kilku komentarzy, które napisaliście pod poprzednim rozdziałem.

Otóż podobno zasmuciło Was to i rozczarowało, że Suzanne rozmawia z Justinem albo że w ogóle wyszła z domu. Wyjaśniłam Wam w rozmyśleniach głównej bohaterki, że chciała uwolnić się od natłoku myśli i przypomniała sobie rady swojej przyjaciółki Britney, że w takich okolicznościach najlepiej zaszaleć. Więc nasza Suzanne wybrała taniec, bo kocha to robić. W zakładce "Bohaterowie" macie dokładnie wyjaśnione, że Suz i Justin mają ponad dwadzieścia lat i są dorośli. Chyba oczywiste, że nie zachowają się jak piętnastolatkowie, którzy - kiedy mają problem - uciekają od niego jak najdalej. Suzanne nie spodziewała się, że spotka Justina, ale kiedy to już się stało, postanowiła go w końcu wysłuchać. Byłoby bezsensem, gdyby musiał o nią zabiegać przez kolejne kilka rozdziałów, ponieważ byłaby rozkapryszoną nastolatką i zamykałaby mu drzwi przed nosem, nie odbierała telefonów itd. To nie jest styl, w którym chciałabym się obracać, pisząc to fanfiction. To chyba wszystko, co chciałam napisać.

Dziękuję za najpiękniejszy na świecie szablon pewnej osobie, która chciała pozostać anonimowa, aczkolwiek uwierzcie, że jest jedną z najukochańszych osób na tej planecie i dziękuję jej za wszystko (nie tylko za pracę, jaką włożyła w wygląd bloga) <3

Następny rozdział pojawi się dopiero w następnym tygodniu, ponieważ wyjeżdżam na wycieczkę.

Ściskam.