Rozdział dwudziesty piąty

W drodze do szpitala jestem tak rozluźniona, że niemal zapominam o wypadku. Wzdycham co chwila, uderzając palcami o kierownicę i rozglądam się spokojnie po bocznych lusterkach. Mam przeczucie, że z moimi przyjaciółmi wszystko będzie w porządku, a w dodatku sytuacja z Justinem pomaga mi utrzymywać się w tym przekonaniu. Ten człowiek jest doskonałym lekiem. Britney albo moja mama stwierdziłyby, że twierdzę tak tylko przez seks, jednakże Justin ma coś takiego w sobie, że sama jego obecność wywołuje mój uśmiech. Strasznie mi się podoba i chyba mogę być pewna, że odwzajemnia te upodobania.
Dojeżdżam pod budynek i otwieram drzwiczki. Mam na sobie długą, przewiewną spódnicę do kostek i obcisłą, dopasowaną koszulkę na szerokich ramiączkach. Wieje silny wiatr, więc wszystko niemalże lata wokół mnie, a rozpuszczone włosy dodatkowo utrudniają mi widoczność.
Wchodząc do szpitala, wita mnie charakterystyczny, kwaśny zapach pielęgniarek czy chociażby płynu do podłóg. Nigdy nie wiem, ale każdy rozumie, o co mi chodzi. 
Nie pytam nikogo, gdzie jest sala Britney. Nogi same mnie niosą, ponieważ jestem raczej wzrokowcem, więc wczorajszego dnia zapamiętałam wiszące na ścianach obrazy i liczby na drzwiach, bym teraz mogła trafić do celu.
Kiwam głową do lekarza stojącego przy szybie. Wpatruje się w nią z przymrużonymi oczami i skrzyżowanymi na piersi rękami.
- Dzień dobry, jestem przyjaciółką Britney Johnson i Gary'ego Freemana - przedstawiam się.
Patrzy w moją stronę - jak mi się wydaje - chyba odrobinę za późno, ale dokładnie mierzy mnie wzrokiem i czuję krępację.
- Ach. Pani przyjaciółka nie jest już w śpiączce farmakologicznej. Wybudziła się z samego rana, ale była tak słaba, że musieliśmy ją podłączyć do urządzeń podtrzymujących pracę jej serca.
Przez całą jego wypowiedź gorączkowo kiwam głową. Dopiero pod koniec udaje mi się spojrzeć przez szybę. Britney leży w tej samej pozycji co wczoraj, z rękami wzdłuż jej ciała. Widzę, jak jej klatka piersiowa się unosi i nawet słyszę dźwięki owych urządzeń, które jej pomagają.
- A Gary? - pytam, uśmiechając się słabo. Tak strasznie się cieszę, że Britney udało się wybudzić, aczkolwiek brak mi sił, by skakać ze szczęścia.
- Gary jest obudzony, leży w sali na drugim piętrze. Zaprowadzić tam panią?
- Tak, bardzo bym prosiła.
Lekarz przygryza wargę, chyba odrobinę zniesmaczony, że jednak musi tam ze mną iść. Z pewnością ma lepsze rzeczy do roboty.
Mijamy długi korytarz i dochodzimy do srebrzystej windy. Jest przepełniona, więc czekamy, aż wysiądą z niej poprzedni pasażerowie. Czuję się jak przed jakąś fantastyczną wycieczką. W rzeczywistości jest to kolejna, nudna przejażdżka windą, chociaż nie mogę ukryć, że stresuję się przed spotkaniem z Garym.
Wysiadamy na obcym piętrze, gdzie jest o wiele więcej krzeseł niż przy sali Britney. Wszędzie dostrzegam pielęgniarki, ale również pacjentów spacerujących po korytarzu.
Lekarz, z którym idę, nie odzywa się do mnie ani słowem, dopóki nie dochodzimy do otwartych na oścież drzwi mniej więcej w połowie drogi.
- Proszę długo nie siedzieć. Jest zmęczony.
Kiwam głową, a na znak, że zrozumiałam, mój przewodnik odchodzi powolnym krokiem.
Wchodzę do środka sali. Na łóżku przy oknie leży Gary. Ma obwiązaną bandażem głowę i lewą rękę. Jest półnagi, a kołdra odkrył do klatki piersiowej. Spogląda w okno, zaciskając szczękę.
Oprócz jego łóżka znajdują się tu dwa inne, na razie puste, ale różne przedmioty typu książka czy sok pomarańczowy na stolikach obok wskazują, że są zajęte.
- Cześć, Gary - szepczę nieśmiało, a on podskakuje i odwraca się w moją stronę, mrużąc oczy. - Poznajesz mnie?
- Suz… - bierze głęboki oddech. - Siadaj.
Jest tak samo zaskoczony jak ja. Wysuwam spod jego łóżka okrągłe krzesełko i siadam na nim, nerwowo patrząc na Gary'ego.
- Jak się czujesz?
- Wspaniale. Nie wiem, po co mnie tu trzymają. Martwię się o Brit.
Cała jego wypowiedź jest przepełniona krótkimi, szybkimi oddechami, przez co wątpię w słowa o jego samopoczuciu.
- Britney ma się dobrze. Obudziła się, ale musi spać, bo jest zmęczona.
Chcę zapytać go o wypadek, ale obawiam się, że i tak nie uzyskam żadnych informacji. Gary przymyka oczy, oddychając głęboko. Chyba usypia. Przygryzam wargę, rozczarowana, że nic z niego nie wyciągnęłam. Moja obecność tutaj jest rzeczywiście niepotrzebna.
Wstaję i wychodzę, na końcu odwracając się jeszcze, by rzeczywiście być pewną, że Gary śpi.
W samochodzie postanawiam zadzwonić do taty. Może jedzie do Forks i chciałby się zabrać ze mną? Albo ewentualnie, ja z nim?
- Halo? - odbiera od razu.
- Hej, tato! - krzyczę. Zestaw głośnomówiący w ogóle nie sprawdza się na ruchliwych autostradach. - Jesteś jeszcze w Nowym Jorku?!
- Tak, Suzanne. Czemu pytasz?
- Jadę dzisiaj do Forks i pomyślałam…
- Nie! - tym razem to on krzyczy, ale zaraz się uspokaja. - To znaczy… Jeszcze tu zostanę. Mam jutro spotkanie biznesowe niedaleko miasta, pojadę z Emmą.
Automatycznie zaciskam dłonie na kierownicy. Ach, Emma, no tak.
- W porządku. Pa, tato - szepczę. Mam gdzieś, czy mnie usłyszy. Rozłączam się i rzucam słuchawki na siedzenie obok.
Kuźwa, nadal nie mogę uwierzyć w to, że małżeństwo moich rodziców się rozpada przez jakiegoś babsztyla z miasta oddalonego tyle kilometrów od Forks.
Pod dom dojeżdżam wkurzona. Ale na podjeździe widzę R8 Justina i od razu poprawia mi się humor.
Wysiadam, znowu plącząc się ze spódnicą. Justin zamyka za sobą drzwiczki od swojego auta i zaciska kluczyki w dłoni, uśmiechając się do mnie. Ma dżinsowe spodenki do kolan i białą koszulkę z krótkim rękawem. Odsłonił tatuaże, a w dodatku uśmiecha się do mnie promieniście. Piękny.
- Gdzie byłaś?
- No tak - prycham, zatrzymując się kilka kroków przed nim i krzyżując ręce na piersi. - Czy ty kiedykolwiek przywitasz się ze mną, używając zwrotów grzecznościowych?
Udaje niewzruszonego, ale widzę, jak wywraca oczami, powstrzymując się od śmiechu.
- Pytałem, gdzie byłaś, młoda panno.
- W szpitalu. I myślałam, że się już dzisiaj nie spotkamy.
- Żartujesz? - unosi brwi i podchodzi do mnie pewnie. Z bliska - jak zwykle - jest jeszcze piękniejszy. - Miałbym cię puścić bez prawdziwego pożegnania?
Serce zaczyna mi mocniej walić.
- Prawdziwe pożegnanie?
Justin ujmuje moją twarz w dłonie i składa na moim czole krótki pocałunek, po czym odsuwa się i wzrusza ramionami.
- No, to tyle - chichocze.
Co za dupek. Jak zwykle. Parskam śmiechem i ciągnę za materiał jego bluzki, jednocześnie przyciągając go do siebie i czule całując jego wargi. Justin bez problemu mi się oddaje - po prostu na to czekał. Zaczyna całować mnie z zaborczością, obejmując w pasie i przesuwając dłońmi niżej. Aż zapominam, że nadal jesteśmy przed moim domem i wszyscy mogą nas zobaczyć, łącznie z Megan.
Odrywam się od niego, rozglądając, ale kiedy nie zauważam niczego niepokojącego, ponownie patrzę na niego.
- Mówiłam ci, że będę ostrożna, Justin. Nie musiałeś przyjeżdżać.
- A jednak. Jasmine z Jaxonem pojechali do parku i mam do nich dołączyć, ale pomyślałem, że po drodze wstąpię do ciebie.
Och, więc jednak wrócili. Jaxon, okej, ale Jasmine? Czuję lekkie ukłucie w sercu, więc niepostrzeżenie przełykam ślinę.
- Pogodziliście się?
- Zawsze się godzimy.
- I znowu przejeżdżałeś obok mojego domu przypadkiem?
- Mam kilka niewyjaśnionych spraw z Megan - wzdycha, głaszcząc mój policzek, ale wyrywam mu się.
Pieprzony flirciarz. Gra na trzy fronty, a ja jestem w tym całym bagnie na szarym końcu.
- Jedź już. Poradzę sobie - burczę.
Wymijam go i idę do domu, zamykając za sobą drzwi z donośnym trzaskiem. Sama nie wiem, na co jestem wkurzona. Z niewyjaśnionych przyczyn czuję się poniżona i zazdrosna. Ale co ja się dziwię? Chciałam, to mam.